KELİMELERİM 

İçimdeki sayısızlar birbirine üstünlük kurmak istemekte.
Ne biri birine üstün ne denk biri birine.
Tek bir ortak noktaları; ölüm.
Ne denk gelir birine ne hepsini birden alır.
Ölümün gelmesi kabulleniş.
Kabulleniş bir olmak için bir bekleyiş.

Bir gün içimdekileri son kelimesine kadar yazacağım.
Kimse bilmeyecek damarlarımda kelimelerin dolaştığını

ve bunun bir intihar olduğunu;

kılıçtan keskin kalem ile yazdıkça kendimi öldürdüğümü.
Sayfaları ellerine alacaklar,
Kömürden kara eller kirletecek kağıtlarımı.
Kimisi burun kıvıracak kimi alkışlayacak.
Kim neyi buluyorsa kelimelerin arasında onu yaşayacak.
Ben ise olanları uzaktan izleyerek
Eğer kaldıysa içimde birkaç kelime gördüklerimi yazacağım.
Beni bana hatırlatan rüzgara bırakacağım son kelimelerimi
Savrulup bir poyrazda ya da lodosta
İnsanların yüzüne çarpacak.
Bilmem anlarlar mı yüzlerine çarpılan gerçeği
Yoksa devam ederler mi tiyatroya.

Kendimi geldiğim yere bırakıp gideceğim.
Ben toprak olacağım, toprak ben olacak.
Bu toprak parçası çöl olacak.
Çünkü tüm kelimelerimi bıraktım arkamda.
Toprağa verecek bir şeyim kalmadı benliğimden başka.